Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω στο blog μου, αγνοώντας ένα φαγητό που έχει ταυτιστεί με τη σοβιετική εποχή τόσο πολύ, που η κυβέρνηση του 1991, ως φανατικός αντίπαλός της, θα έπρεπε να το είχε απαγορεύσει!
Και μιλώ για τα λουκάνικα. Ασφαλώς όχι αυτά τα βιολογικά λουκάνικα γαλοπούλας, που στην ετικέτα τους αναγράφονται όλα τα συστατικά και τα βότανα που περιέχονται. Μιλώ για εκείνα τα καφέ-γκρι, με ετικέτες όπως «νόστιμο», ή «γάλακτος», ή αυτά που στις συσκευασίες τους αναφέρεται απλά και μόνο το όνομα του κατασκευαστή, όπως «ostankinskie». Σε αυτά τα πακέτα λουκάνικων δεν υπάρχει καμία ένδειξη για την προέλευση των συστατικών τους.
Νομίζω ότι οι παραγωγοί προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή από τα συστατικά, πράγμα διόλου δύσκολο για τους αγοραστές λουκάνικων. Εδώ ταιριάζει απόλυτα ο στίχος του μεγάλου Ρώσου ποιητή Αλεξάντερ Πούσκιν: «Αχ, πόσο εύκολα με ξεγελάει … Πόσο θέλω να ξεγελαστώ!».
Στους υγιεινιστές-καλοφαγάδες, πάντως, προτείνω να φάνε ένα βιολογικό λουκάνικο γαλοπούλας, γιατί αυτά δεν πρόκειται να τους αρέσουν. Κι εγώ, μερικές φορές κλείνω τα μάτια μου και αγοράζω ένα πακέτο λουκάνικα, τα πάω σπίτι, τα μαγειρεύω, και τα απολαμβάνω τρώγοντάς τα.
Όταν ήμουν παιδί, η γιαγιά μαγείρευε μερικές φορές λουκάνικα με βρασμένο λάχανο: έκοβε κομματάκια τα λουκάνικα και τα ανακάτευε στο λάχανο, με την αμυδρή ελπίδα πως θα τρώγαμε κατά λάθος και λίγο λάχανο. Κι εμείς βέβαια δεν ήμασταν χαζοί, να το κάνουμε. Σκάβοντας το φαγητό τρώγαμε όλα τα νόστιμα κομματάκια από λουκάνικο, κι αφού απλώναμε σε λεπτές στρώσεις το λάχανο στο πιάτο, ολοκληρώναμε το «πονηρό σχέδιο», γέρνοντας το κεφάλι στον ώμο και ψιθυρίζοντας «δεν μπορώ να φάω άλλο πια!». Στη συνέχεια, όταν η γιαγιά προσπαθούσε να μας πείσει να φάμε λίγο λάχανο, τότε παριστάναμε τα χαριτωμένα… κουταβάκια, μέχρι να ενδώσει τελικά.
Τώρα όμως, έπρεπε να μαγειρέψω και να φάω όχι μόνο το λουκάνικο αλλά και το λάχανο, όπως ακριβώς το απαιτεί η συνταγή. Ακόμη χειρότερα, έπρεπε να ταΐσω με κάποιο τρόπο και τον σύζυγό μου μ’ αυτό το φαγητό. Ευτυχώς γι΄αυτόν, που το λάχανο στο μαγείρεμα συρρικνώθηκε πολύ, επομένως η αναλογία λουκάνικο / λάχανο λειτούργησε υπέρ του, και έτσι τα κατάφερα.
Η γιαγιά μου έχει μια παρόμοια άποψη για λουκάνικα:
«Κάπου – κάπου πήγαινα στην καφετέρια, σκεφτόμουν ότι «ήθελα να φάω λουκάνικα», οπότε αγόραζα δύο με λίγο άσπρο ψωμί. Μόλις τα έτρωγα αισθανόμουν μια αηδία και δεν τα έτρωγα ξανά για κανα δυο μήνες. Μετά έκανα πάλι το ίδιο. Σήμερα, υπάρχει η επιλογή των κακών λουκάνικων, αλλά τότε υπήρχε μόνο ένας τύπος. Επίσης, για εσάς δεν αγόραζα λουκάνικα από τη Μόσχα, μόνο στην Εσθονία το καλοκαίρι, γιατί εκεί υπήρχαν τα πραγματικά λουκάνικα».
Ανακαλύψαμε επίσης ότι στα σοβιετικά λουκάνικα δεν υπήρχε καθόλου το λεγόμενο MSG (όξινο γλουταμινικό νάτριο). Αναρωτιέμαι πώς γίνεται «βρώμικη» τροφή χωρίς ενισχυτικό γεύσης MSG. Πάντως εγώ την αναγραφή αυτού του συστατικού ψάχνω στις ετικέτες των λουκάνικων, και φαίνεται πως δεν θα τη βρω σύντομα.
Συνταγή:
- 1 κιλό λάχανο, 2 κρεμμύδια
- 2 κουταλιές (κ.) της σούπας πελτέ ντομάτας
- 1 κ. της σούπας ξύδι, 1 κ. της σούπας ζάχαρη
- 1 κ. της σούπας αλεύρι, 3 κ. της σούπας βούτυρο
- αλάτι και πιπέρι κατά προτίμηση
Τεμαχίζετε το λάχανο και το βάζετε σε μια κατσαρόλα με μια κουταλιά της σούπας βούτυρο και ½ φλιτζάνι νερό ή ζωμό. Σκεπάζετε και το αφήνετε να σιγοβράσει για 40 λεπτά. Στο μεταξύ, κόβετε τα κρεμμύδια και τα τσιγαρίζετε με μια κουταλιά της σούπας βούτυρο. Αφού βράσει το λάχανο, προσθέτετε τα κρεμμύδια, τον πελτέ ντομάτας, το ξύδι, τη ζάχαρη, το αλάτι, το πιπέρι και 1 φύλλο δάφνης. Τα αφήνετε να σιγοβράσουν μέχρι να μαλακώσουν, περίπου 10 λεπτά. Ζεσταίνετε την τελευταία κουταλιά της σούπας βούτυρο σε ένα τηγάνι και προσθέτετε το αλεύρι μέχρι να φρυγανιστεί. Προσθέστε το λάχανο στο φρυγανισμένο αλεύρι και αφήστε το να πάρει βράση.
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και λάχανο τουρσί αντί για φρέσκο, αλλά σε αυτή την περίπτωση, δεν θα προσθέσετε ξίδι, στο μαγείρεμα.
Πηγή:
http://gr.rbth.com/arts/cuisine/2014/12/13/loykanika_me_laxano_i_apolyti_sobietiki_nostimia_34259
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου